Gerekli gereksiz yaratılan stres duygusu.

Bu aralar bir garipim. Herşeyden kıllanmaya başladım. 10'unda açıklanıyomuş lan sonuçlar dedi birisi. O an hayatım karardı işte. Siz sevgili okuyucular zaten beni yakından tanıyan insanlarsınız. Dedim size o kadar itü olur gibi falan diye de. Umarım kaydırma falan yapmamışımdır kontrol etmedim lan zamanım kalmadı. Keşke hepsinde 30. soru işaretli mi diye bakaydım :D.

Hayatımda ilk defa İzmir ve çevresinden uzaklaşmayı bu kadar çok istiyorum. Zaten bir kayıt yaptırabileyim. Her fırsatta dönücem de. İçteki geleceği garantileme refleksi fena bişey. Korkudan mıdır yoksa üşengeçlikten midir bilinmez '09 fazla bir aksiyona girmiyo bu aralar. Olabilecek en orjinal öss bize patlayınca moraller biraz çöktü tabi. Neyse ya fazla gereksiz muhabbet oldu bu.

Blog dediğinde fotoğraf paylaşılır di mi. Evet nasıl bir özgüven içimdeki hala anlayabilmiş değilim gerçi. Yine de 9. sınıfa dair bilgisayarın derinliklerinde bulduğum şu fotorafı paylaşma isteği var içimde.

Saygı yürüyüşü adı altında bizi güneşin altında yürüttükleri bu olayda BAL olarak Sanata ve Sanatçıya Saygı pankartını taşıyoduk. Omzumdaki el Yiğit Can Çevik'e Arkamdaki el Ceyda Pektaş'a Kafamdaki nesne Tudem'e ait. Sonrasında da Konak Pier'e akmıştık. Hey gidi günler. BAL'da zaman çabuk geçiyor. Hala BAL'da kalanlar var aranızda. Onlara söyleyeceğim tek şey okulun değerini bilsinler diyerek ukala üst dönem'lik yapmak istemezdim ama hakkaten bilsinler.

Her yaz okulu 1 haftada özlerdim. Şimdi yine özledim. Ama BAL'a öğrenci olarak bi daha giremeyecek olmak düşündükçe moralimi bozan bir durum.

Neyse. Yazı bitirmek baya zor iş. Bu yüzden siz beni bitirmiş sayın. Had öptüm.